 Wysłany: Pon 9:33, 02 Cze 2008 Temat postu: |
|
| a masz do tego jakieś wykresy itp ? | |
| Wysłany: Pon 1:06, 02 Cze 2008 Temat postu: Turystyka opracowane pytania |
|
| TURYSTA – to:
1) odwiedzający 2) którego przyjazd trwa przynajmniej jedną noc 3) którego główny cel przyjazdu może być zakwalifikowany do jednej z trzech wymienionych grup: • czas wolny i wakacje • interesy i sprawy zawodowe • inne cele turystyczne. ODWIEDZAJĄCY – to: • każda osoba podróżująca • do miejsca znajdującego się poza zwykłym otoczeniem • na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy • jeśli podstawowy cel podróży jest inny niż podjęcie działalności zarobkowej wynagradzanej w odwiedzanej miejscowości. O ATRAKCYJNOŚCI TURYSTYCZNEJ DECYDUJĄ: 1) WALORY TURYSTYCZNE a) przyrodnicze (naturalne) b) antropogeniczne (stworzone przez człowieka) 2) DOSTĘPNOŚĆ KOMUNIKACYJNA – sposób dojazdu do miejscowości tury-stycznej 3) INFRASTRUKTURA TURYSTYCZNA a) baza noclegowa b) baza żywieniowa c) baza towarzysząca – tworzy się ją z myślą o mieszkańcach regionu turystycznego d) baza komunikacyjna – rozwiązania komunikacyjne wewnątrz miejscowości tury-stycznej. DO TURYSTYKI NIE ZALICZAMY: • imigrantów i emigrantów • pracowników przygranicznych • dyplomatów, urzędników konsularnych i członków sił zbrojnych • uchodźców lub koczowników. WALORY TURYSTYCZNE – stanowi zespół elementów środowiska naturalnego oraz elementów poza przyrodniczych, które są przedmiotem zainteresowania turysty. POJEMNOŚĆ TURYSTYCZNA – maksymalna liczba turystów, która może wypoczywać w danym miejscu i czasie (związane z bazą noclegową). CHŁONNOŚĆ – ilość turystów znajdująca się w danej miejscowości i niedewastująca środowiska przyrodniczego. CZYNNIKI ROZWOJU TURYSTYKI: • występowanie walorów turystycznych • czynniki społeczno – psychologiczne • czynniki ekonomiczne • czynniki demograficzne • czynniki polityczne. CZYNNIKI SPOŁECZNO – PSYCHOLOGICZNE: • wzrost ilości czasu wolnego od pracy i nauki • rozwój oświaty, podnoszenie poziomu kulturalnego • zmiany struktury potrzeb społeczeństwa • zmiany struktury społecznej turystyki. CZYNNIKI EKONOMICZNE: • wzrost stopy życiowej i siły nabywczej ludności • zwiększenie wydajności pracy • rozwój środków transportu • świadczenia socjalne • działania marketingowe CZYNNIKI DEMOGRAFICZNE: • wzrost liczby ludności świata • zmiany struktury wieku • procesy urbanizacyjne • przedłużanie się życia ludzkiego CZYNNIKI POLITYCZNE: • odprężenie polityczne • normalizacja stosunków dyplomatycznych • stabilność polityczna krajów CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ROZWÓJ TURYSTYKI W POLSCE: • negatywne skutki cywilizacji i potrzeby zdrowotne ludności • rozwój oświaty, podnoszenie poziomu kulturalnego • zmiany struktury potrzeb społeczeństwa • podaż infrastruktury i usług turystycznych • różnorodność cen w turystyce • działania marketingowe • odprężenie polityczne • liberalizacja przepisów paszportowych • zmiany w strukturze społeczno – zawodowej CZYNNIKI ROZWOJU TURYSTYKI DZIELĄ SIĘ NA DWIE GRUPY: 1) przesłanki kształtujące popyt na dobra i usługi turystyczne • wzrost ilości czasu wolnego • procesy demograficzne i urbanizacyjne oraz ich skutki • rozwój nauki i oświaty • wzrost stopy życiowej • zmiany w sferze potrzeb 2) uwarunkowania wynikające z rozwoju podaży turystycznej • postęp techniczny • wzrastająca konkurencja na rynku turystycznym • rozwój środków transportu, bazy noclegowej, infrastruktury towarzyszącej, ośrodków turystycznych, informacji, szkolnictwa turystycznego Światowa Organizacja Turystyki wyodrębniła ponad 130 czynników oddziałujących na popyt turystyczny i kwalifikuje je do 3 głównych grup, jako: • ekonomiczne • społeczno – psychologiczne • podażowe. FUNKCJE TURYSTYKI: • wypoczynkowa (rekreacyjna) • zdrowotna • wychowawcza • kształceniowa • miastotwórcza • edukacji kulturowej • ekonomiczna • etniczna • kształtowania świadomości ekologicznej • polityczna. FUNKCJE I DYSFUNKCJE TURYSTYKI: FUNKCJE TURYSTYKI POZYTYWNE NEGATYWNE WYPOCZYNKOWA • turystyka pozwala zlikwidować zmęczenie, zaspokaja potrzebę odnowy sił fizycznych i psychicznych • służy hartowaniu odpoczynek utrzymaniu sprawności fizycznej organizmu, a także rozwojowi osobowości • bierny odpoczynek ogranicza możliwości poznawcze turystów • przeludnienie miejscowości turystyczno - wypoczynkowych ZDROWOTNA • wzmacnia poczucie wpływu na własne życie • przez oderwanie człowieka od niezdrowego środowiska miasta ogranicza się negatywne skutki rozwoju cywilizacji • umiarkowany wysiłek fizyczne przyczynia się do poprawy stanu zdrowia • zła organizacja wypoczynku, niski standard usług noclegowych, żywieniowych, transportowych doprowadzają do wystąpienia „choroby pourlopowej” • w przypadku osób nieprzygotowanych, uprawiających aktywne formy turystyki, dojść może do nadmiernego zmęczenia fizycznego WYCHOWAWCZA • uwrażliwia na piękno, pogłębia patriotyzm • uczy tolerancji wobec odmiennych poglądów i szacunku do tego co różni ludzi • kształtuje osobowość i emocje, mobilizuje do pracy nad samym sobą • wolność sprzyja zachowaniom patologicznym • obserwuje się brak kultury, niewłaściwe dla danego miejsca zachowania • napływ turystów powoduje zmiany w moral-ności i obyczajowości ludności miejscowej KSZTAŁCENIOWA • pozwala zaspokoić ciekawość świata, wyrabia umiejętność obserwacji • wzbogaca wiedzę z różnych dziedzin życia • kształtuje nowe zainteresowania • poznanie miejsca pobytu może być powierzchowne MIASTOTWÓRCZA • walory turystyczne przyciągają turystów oraz inwestorów i osoby poszukujące za-trudnienia • widoczny jest rozwój obszarów emisyjnych • silna koncentracja ruchu turystycznego powoduje degradację środowiska • negatywnie zmienia się styl życia mieszkańców wsi (zanika kultura) EDUKACJI KULTUROWEJ • chroni i wzbogaca dobra kultury, sprzyja rozwojowi kultury regionalnej • stanowi podbudowę ekonomiczną dla zachowania dziedzictwa przeszłości • turystyka przyczynia się do niszczenia zabytków • komercjalizacja kultury lokalnej powoduje zanik jej autentyczności EKONOMICZNA • turystyka aktywizuje społeczeństwo i go-spodarkę (wzrasta zatrudnienie, produkcja) • chęć uczestnictwa w turystyce skłania do oszczędzania, podjęcia dodatkowej pracy • rozwojowi turystyki towarzyszy wzrost cen ziemi • wyższe ceny dóbr i usług oraz większa inflacja w obszarach recepcyjnych wpływają na obniżenie poziomu życia miejscowej ludności ETNICZNA • odwiedziny kraju ojczystego powodują zacieśnienie więzi z miejscem pochodzenia, z rodziną • przyjazdy emigrantów pozwalają na po-znanie języka i kultury przodków • u części społeczeństwa przyjazdy turystów etnicznych wzbudzają emocje i obawy KSZTAŁTOWANIA ŚWIADOMOŚCI EKOLOGICZNEJ • przyczynia się do rozwoju ruchu ochrony środowiska • niektóre organizacje i firmy promują działania proekologiczne, prowadzą edukację turystów oraz pracowników • degradację środowiska powodują zanieczyszczenia, odpady, hałas, spaliny samo-chodowe itd. • niektóre inwestycje turystyczne wymagają szczególnie dużych powierzchni, co wpływa na ograniczenie potencjału walorów regionu POLITYCZNA • zwiększa się współpraca międzynarodowa i procesy integracyjne • poprzez turystykę kształtowany jest wizerunek danego kraju za granicą • turystyka wykorzystywana bywa do celów ideologicznych, urabiania mentalności ludzi RODZAJE TURYSTYKI: 1) PODSTAWOWE RODZAJE TURYSTYKI: • krajoznawcza • kwalifikowana (specjalistyczna) • wypoczynkowa 2) SPECYFICZNE FORMY TURYSTYKI: • alternatywna • ekologiczna (ekoturystyka) • kongresowa • kulturalna • przemysłowa • religijno – pielgrzymkowa • socjalna • weekendowa • wiejska wraz z agroturystyką • zdrowotna. TURYSTYKA KRAJOZNAWCZA – zaspokaja ona potrzeby poznawcze turysty; wypełnia treścią cały ruch turystyczny. KRAJOZNAWSTWO pełni wiele funkcji społecznych: 1) WYCHOWAWCZA – rozumiana jest jako całość wpływów i oddziaływań kształtujących rozwój człowieka oraz przygotowujących go do życia w społeczeństwie. 2) KSZTAŁCENIOWA – uzyskiwanie orientacji w otaczającej rzeczywistości, zarówno społecznej jak i przyrodniczej. 3) KULTURALNA – związana jest z szeroko rozumianym wychowaniem, z przekazywaniem właściwych danej kulturze wzorów poznawczych, selekcyjnych i wartościujących. 4) TECHNICZNO – INSTRUMENTALNA – przejawia się we wprowadzaniu zdobyczy krajoznawstwa do realizacji w konkretnych warunkach życia społecznego, w tym również do turystyki. GŁÓWNYMI CELAMI WYJAZDÓW TURYSTYCZNYCH W CELACH POZNAWCZYCH (KRAJOZNAWCZYCH) SĄ: • WALORY PRZYRODNICZE – parki narodowe, pomniki przyrody nieożywionej i ożywionej • WALORY ANTROPOGENICZNE – zabytki architektury, wykopaliska archeologiczne, skanseny, muzea. TURYSTYKA KWALIFIKOWANA (SPECJALISTYCZNA) – jest to forma turystyki wymagająca przede wszystkim dobrego przygotowania kondycyjnego. Wiąże się ona z cza-sową i dobrowolną zmianą miejsca w przestrzeni, połączona ze zmianą codziennego trybu życia, zaspokajaniem potrzeb ruchu i wysiłku fizycznego. CELEM TURYSTYKI KWALIFIKOWANEJ jest przede wszystkim rekreacja, doskonalenie sprawności i wydolności zdrowia oraz wszechstronne poznawanie kraju. Głównym CELEM SPORTU KWALIFIKOWANEGO jest dążenie do osiągnięcia maksymalnych wyników we współzawodnictwie, dla wykazania przewagi nad konkurentami. CECHY TURYSTYKI SPECJALISTYCZNEJ: • konieczność fizycznego i psychicznego przygotowania kondycyjnego • umiejętność posługiwania się sprzętem turystycznym • posiadanie pewnego zasobu wiedzy ogólnej. FORMY TURYSTYKI SPECJALISTYCZNEJ: • żeglarstwo • kajakarstwo • windsurfing • wędkarstwo • myślistwo • wspinaczka górska TURYSTYKA WYPOCZYNKOWA – obejmuje podróże w różnych celach. Najważniejsze z nich to: • wakacje • sport i rekreacja • imprezy kulturalne • odwiedziny u krewnych i znajomych. FORMY DZIAŁALNOŚCI REKREACYJNEJ PODCZAS UPRAWIANIA TURY-STYKI WYPOCZYNKOWEJ: • bierny wypoczynek • plażowanie • zażywanie kąpieli • uprawianie sportów wodnych • spacerowanie • zajęcia ruchowe. W RAMACH TURYSTYKI WYPOCZYNKOWEJ WYODRĘBNIA SIĘ INNE FOR-MY TURYSTYKI, NP.: • turystykę socjalną • turystykę weekendową. TURYSTYKA ALTERNATYWNA – obejmuje te formy turystyki, które w minimalnym stopniu ingerują w środowisko przyrodnicze, zapewniają odpowiedni kontakt z naturą. EKOTURYSTYKA (TURYSTYKA EKOLOGICZNA) – to forma turystyki, która aktyw-nie zbliża do natury, daje bliższe i pełniejsze poznanie związków człowieka z otaczającym go środowiskiem. TURYSTYKA EKOLOGICZNA to również forma aktywności mająca na celu jednocześnie wypoczynek i poszerzenie wiedzy. Do państw aktywnie propagujących EKOTURYSTYKA można zaliczyć: Kolumbię, Wyspy Salomona, Malezję, Ugandę. TURYSTYKA KONGRESOWA KONGRESEM nazywa się zebranie o charakterze sesji plenarnej zwoływane zazwyczaj, co kilka lat, w którym bierze udział znaczna liczba uczestników. Uczestnictwo w kongresach dostępne jest dla wszystkich organizacji i osób, które spełniają określone kryteria. TURYSTYKA KULTURALNA – to przede wszystkim odwiedzanie miejsc o dużych wartościach artystycznych i historycznych składających się na dziedzictwo kulturowe człowieka. Jest to, więc zwiedzanie zabytków architektury, wykopalisk archeologicznych, miejsc związanych ze sławnymi ludźmi, wystaw artystycznych. TURYSTYKA PRZEMYSŁOWA – ta forma turystyki rozwijana jest głównie w ramach szkolnego ruchu krajoznawczo – turystycznego. Zadaniem organizatorów wycieczek do za-kładów produkcyjnych jest pokazywanie zarówno negatywnych, jak i pozytywnych zmian związanych z rozwojem przemysłu. TURYSTYKA RELIGIJNO – PIELGRZYMKOWA TURYSTYKA RELIGIJNA – zwiedzanie miejsc kultu religijnego. TURYSTYKA PIELGRZYMKOWA – udział w obrzędach religijnych. TURYSTYKA SOCJALNA – to forma podróżowania, w której biorą udział warstwy społeczne o niskich dochodach, przy czym udział ten umożliwiają świadczenia socjalne wnoszone przez państwo lub różnego rodzaju instytucje i organizacje. Bardzo ważną częścią składową turystyki socjalnej jest organizowanie lub wspomaganie przez państwo lub inne instytucje społeczne (np. religijne, związki zawodowe) wypoczynku dzieci i młodzieży w postaci obozów, wycieczek szkolnych czy też kolonii. TURYSTYKA WEEKENDOWA – nazywa jest również wypoczynkiem świątecznym; po-lega na krótkotrwałym wypoczynku poza miejscem pracy i stałego zamieszkania, lecz w nie-zbyt dużej odległości od tych miejsc. TURYSTYKA WIEJSKA – oznacza spędzanie czasu wolnego w środowisku wiejskim. FORMĄ turystyki wiejskiej jest AGROTURYSTYKA, która polega na przyjmowaniu gości w gospodarstwie rolnym. Jej cechą charakterystyczną jest ścisły związek z rolnictwem, z funkcjonującym gospodarstwem. CECHY TURYSTYKI WIEJSKIEJ (AGROTURYSTYKI): • możliwość wypoczynku w środowisku odmiennym od warunków życia i pracy w mieście • możliwość korzystania ze zdrowej żywności • bezpośrednie kontakty z czystym, nieskażonym środowiskiem przyrodniczym • cisza, spokój • bezpośrednie udziały w pracach rolnych. TURYSTYKA ZDROWOTNA – to świadome i dobrowolne udanie się na pewien okres po-za miejsce zamieszkania, w czasie wolnym od pracy w celu regeneracji ustroju przez aktywny wypoczynek fizyczny i psychiczny. MOTYWY UPRAWIANIA TURYSTYKI ZDROWOTNEJ: • stan zdrowia uczestnika turystyki zdrowotnej określany jako stan wyczerpania lub przemęczenia, powodujący potrzebę spędzenia urlopu we wskazany przez lekarza sposób, w odpowiednim miejscu i o odpowiedniej porze • odnowa sił • aktywny charakter wypoczynku. Jedną z FORM turystyki jest UZDROWISKOWA. Podstawową cechą tego rodzaju tury-styki jest znaczna koncentracja miejscowości uzdrowiskowych, które najczęściej położone są w górach, na obszarach wyżynnych oraz nad morzem. Specyficzną CECHĄ TURYSTYKI UZDROWISKOWEJ jest uprawianie jej, głownie przez osoby w średnim wieku i starsze, przy czym można zaobserwować większy udział kobiet niż mężczyzn. Wynika to przede wszystkim z ich dbałości o zdrowie, a także z faktu przedwczesnej umieralności mężczyzn. Ważną CECHĄ TURYSTYKI UZDROWISKOWEJ jest jej mniejsza sezonowość niż w przypadku innych rodzajów turystki oraz na ogół jej krajowy charakter. TURYSTYKA MOTYWACYJNA (stymulacyjna) – polega na fundowaniu pracownikom podróży turystycznej za osiągnięcie dobrych wyników finansowych. Nagroda taka jak się okazuje podnosi lojalność pracowników wobec firmy, zwiększa efektywność pracy, motywu-je do dalszej wytężonej pracy. Turystyka ta organizowana jest zawsze poza szczytem sezonu turystycznego w danym kraju, aby złagodzić w ten sposób jego sezonowość. TURYSTYKA ETNICZNA – nazywana także turystyką sentymentalną. To podróże zagraniczne odbywane do krajów pochodzenia przodków, do ziemi ojców, a także spotkania z grupami etnicznymi w odwiedzanym kraju. TURYSTYKA POLONIJNA – jest odmianą turystyki etnicznej. Są to przyjazdy do naszego kraju ludzi o polskim rodowodzie. TURYSTYKA BIZNESOWA – rodzaj turystyki dynamicznie rozwijający się w ostatnich latach. Ta kategoria osób ma specjalne wymagania i właśnie dla nich powstały specjalne cen-tra kongresowo – konferencyjne, ekskluzywne hotele. Podróże te są finansowane przez instytucje delegujące. Jest to interes dochodowy i w Polsce turystyka biznesowa rozwija się w tempie niebywałym. TURYSTYKA MORSKA – to podróże turystów krajowych i zagranicznych różnymi środkami transportu morskiego: statkami, promami, jachtami. FORMY TURYSTYKI MORSKIEJ: • wycieczki pełnomorskie • żeglarstwo morskie • pasażerka żegluga przybrzeżna • turystyka podwodna. RUCH TURYSTYCZNY – to ogół przestrzennych przemieszczeń się ludzi związanych z dobrowolną czasową zmiana miejsca pobytu, środowiska i rytmu życia – w odniesieniu do określonego obszaru, kierunku, okresu. KRYTERIA PODZIAŁU RUCHU TURYSTYCZNEGO: • cel wizyty • czas trwania pobytu lub podróży • miejsce zamieszkania turysty i miejsce jego przeznaczenia • środek transportu • rodzaj obiektów noclegowych. W badaniach nad ruchem turystycznym najistotniejsze znaczenie ma ustalenie CELÓW WIZYT (podróży, pobytów) turystów. W oparciu o nie określa się wzorce zachowań konsumpcyjnych i rodzaje wydatków ponoszonych przez odwiedzających. PODZIAŁ RUCHU TURYSTYCZNEGO ZE WZGLĘDU NA CEL WIZYTY: • wypoczynek i zabawa • sprawy zawodowe • inne cele turystyczne. WYPOCZYNEK I WAKACJE obejmuje 5 grup pośrednich: • rekreacja – morze, jezioro, wieś, miasto • imprezy kulturalne – artystyczne, sportowe, religijne, festiwale • zdrowie – kuracja uzdrowiskowa • czynny sport • inne cele wypoczynkowe – odwiedziny u krewnych i znajomych, przygoda, podróż poślubna. Do SPRAW ZAWODOWYCH zalicza się 4 grupy pośrednie: • konferencje • delegacje • podróże dla rozwoju zawodowego • interesy. DO INNYCH CELÓW TURYSTYCZNYCH ZALICZA SIĘ: • naukę • leczenie • tranzyt. MOTYWY TURYSTYCZNYCH MIGRACJI: • doznawanie przyjemności – wypoczynek, odwiedziny u krewnych i znajomych, uprawianie sportu i hobby • zarabianie pieniędzy – spotkania, misje, interesy • osiąganie doskonałości psychicznej i fizycznej – studia, zdrowie, pielgrzymki. KLASYFIKACJA CELÓW WIZYTY: • wypoczynek, rekreacja, wakacje • odwiedziny u krewnych i znajomych • podróże w sprawach zawodowych i w interesach • podróże w celach zdrowotnych • podróże w celach religijnych, pielgrzymki Ze względu na CZAS TRWANIA POBYTU LUB PODRÓŻY turystów podzielono na 5 głównych grup: • 1-3 dni • 4-7 dni • 8-28 dni • 29-91 dni • 92-365 dni. FORMY TURYSTYKI W DANYM KRAJU: • KRAJOWA – podróże mieszkańców danego kraju po jego terenie • PRZYJAZDOWA – przyjazdy do danego kraju osób mieszkających na stałe za gra-nicą • WYJAZDOWA – wyjazdy mieszkańców danego kraju do innych krajów. POCHODNE FORMY TURYSTYKI: • WEWNĄTRZKRAJOWA – krajowa + przyjazdowa • NARODOWA – krajowa + wyjazdowa • MIĘDZYNARODOWA – przyjazdowa + wyjazdowa. ŚRODKI TRANSPORTU – to środki użyte przez odwiedzającego w czasie podróży z miejsca stałego zamieszkania do miejsca przeznaczenia. GŁÓWNE GRUPY ŚRODKÓW TRANSPORTU: • KOMUNIKACJA LOTNICZA – loty regularne, loty poza rozkładem • KOMUNIKACJA WODNA – linie pasażerskie, rejsy wycieczkowe • KOMUNIKACJA LĄDOWA – koleje, autokary, autobusy, pojazdy prywatne i wy-najęte. OBIEKTY NOCLEGOWE DZIELĄ SIĘ NA: • POBYTOWE – określane jako tzw. baza zamknięta, zapewniają noclegi, wyżywienie i usługi towarzyszące • O CHARAKTERZE PRZELOTOWYM (TURYSTYCZNE) LICZBA TURYSTÓW ZAGRANICZNYCH PODRÓŻUJĄCA W DANYM ROKU: 2000 rok – 687 mln 2001 rok – 684 mln 2002 rok – 703 mln 2003 rok – 694 mln 2004 rok – 763 mln CZOŁÓWKA KRAJÓW NAJLICZNIEJ ODWIEDZANYCH PRZEZ TURYSTÓW (2004): • Francja – 75 mln • Hiszpania – 54 mln • USA – 46 mln • Chiny – 42 mln • Włochy TURYSTYKA PRZYJAZDOWA DO POLSKI: 1997 rok – 19,5 mln turystów zagranicznych 1998 rok – 18,8 mln 1999 rok – 18 mln 2000 rok – 17,4 mln 2001 rok – 15 mln 2002 rok – 14 mln 2003 rok – 13,7 mln 2004 rok – 14,3 mln 2005 rok – 15,2 mln STRUKTURA RUCHU TURYSTYCZNEGO – PRZYJAZDOWEGO W POLSCE: • Niemcy – 36% • Ukraina – 16% • Białoruś – 11% • Litwa – 6% • Rosja – 5% • pozostałe kraje – 26%. CELE WIZYT TURYSTÓW W POLSCE: • biznes, interesy służbowe – 25% • turystyka wypoczynkowa – 22% • odwiedziny krewnych i znajomych – 20% • tranzyt – 12% • zakupy – 7% • pozostałe cele – 8% PRZECIĘTNA DŁUGOŚĆ POBYTU TURYSTY W POLSCE: • 1-3 dni – 52% • 4-7 dni – 35% • 8-28 dni – 12% • powyżej 28 dni – 1% ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE: • W JĘCIU STATYCZNYM – oznacza stan wyposażenia regionu, obszaru czy miejscowości w elementy infrastruktury turystycznej i paraturystycznej • W UJĘCIU DYNAMICZNYM – traktowane jest jako proces wyposażenia regionu, obszaru lub miejscowości w elementy infrastruktury turystycznej oraz dostosowywania istniejących elementów infrastruktury ogólnej do potrzeb przebywających tam turystów. ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE – stanowi proces przystosowania obszarów o walorach turystycznych wykorzystania przez uczestników ruchu turystycznego. INFRASTRUKTURA – to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni. INFRASTRUKTURA TURYSTYCZNA – jest to zespół obiektów i urządzeń, stanowiących wyposażenie danego obszaru, szlaku lub miejscowości, umożliwiających zaspokojenie potrzeb ruchu turystycznego. W jej skład wchodzą: • baza noclegowa • baza żywieniowa • baza komunikacyjna • baza towarzysząca. BAZA NOCLEGOWA – podstawową funkcją jest zapewnienie osobom podróżującym noclegu i zakwaterowania. Wielkość bazy noclegowej określa zdolności recepcyjne miejscowości, regionu czy szlaku turystycznego. PODZIAŁ OBIEKTÓW, W KTÓRYCH ŚWIADCZONE SĄ USŁUGI HOTELARSKIE: • obiekty hotelarskie • inne obiekty, w których świadczone są usługi hotelarskie. OBIEKTY HOTELARSKIE: • hotele • motele • pensjonaty • domy wycieczkowe • schroniska młodzieżowe • schroniska • kempingi • pola biwakowe INNE OBIEKTY: • gospodarstwa agroturystyczne • kwatery prywatne • zajazdy • bursy • moteliki • hoteliki TURYSTYCZNY OBIEKT NOCLEGOWY – to każdy obiekt, w którym regularnie lub sporadycznie nocują turyści i wyróżnia się wśród nich dwa typy: • turystyczne zakłady zakwaterowania zbiorowego • kwatery prywatne. ZAKŁAD ZAKWATEROWANIA ZBIOROWEGO – to obiekt noclegowy, który oferuje podróżnemu nocleg w pokoju lub innym pomieszczeniu, przy czym liczba oferowanych miejsc musi być większa niż pewne określone minimum, a ponadto nie chodzi o zakwaterowanie pojedynczej rodziny. KWATERY PRYWATNE – to pozostałe rodzaje turystycznych obiektów noclegowych, które nie mieszczą się w kategorii zakładów zakwaterowania zbiorowego, a oferują ograniczoną liczbę miejsc do wynajęcia odpłatnie lub nieodpłatnie. BAZA ŻYWIENIOWA – oferta gastronomiczna jest ważnym czynnikiem stymulującym rozwój turystyki i może stanowić dodatkową motywację do odwiedzenia niektórych regionów. Jej podstawowym zadaniem jest zapewnienie turystom wyżywienia w miejscowościach i na szlakach turystycznych. TRZY TYPY URZĄDZEŃ WCHODZĄCYCH W SKŁAD BAZY ŻYWIENIOWEJ: • gastronomiczne • zaopatrujące turystów w artykuły żywnościowe • warunkujące zaopatrzenie zakładów gastronomicznych i sklepów. W SIECI PUNKTÓW GASTRONOMICZNYCH WYRÓŻNIA SIĘ NASTĘPUJĄCE ZAKŁADY: 1. gastronomii otwartej (ogólnodostępnej): • typu żywnościowego • sprzedające napoje • rozrywkowe • w środkach transportu 2. gastronomii zamkniętej 3. gastronomiczne przy hotelach i innych obiektach noclegowych. BAZA KOMUNIKACYJNA – umożliwia turystom dotarcie do miejsc docelowych podróży oraz odbywanie wędrówek i wycieczek terenowych. Służy zaopatrzeniu miejscowości i obiektów turystycznych. SYSTEM KOMUNIKACYJNY OBEJMUJE: • URZĄDZENIA KOMUNIKACYJNE – sieci transportowe (linie kolejowe, drogi, szlaki żeglowne, lotnicze), terminale (dworce kolejowe, autobusowe, lotniska, porty morskie) • ŚRODKI TRANSPORTU – samochody osobowe, autokary, pociągi, samoloty, statki • ORGANIZACJĘ RUCHU KOMUNIKACYJNEGO – częstotliwość kursowania poszczególnych środków transportu, połączenia • ZAPLECZE TECHNICZNO – USŁUGOWE TRANSPORTU – stacje benzynowe, stacje obsługi, warsztaty naprawcze. PRAWO PRZEWOZOWE DZIELI KOMUNIKACJĘ NA: • OTWARTĄ – realizowaną na podstawie ogłaszanych publicznie rozkładów i taryf • ZAMKNIĘTĄ – organizowaną na zamówienie dla przewozu pasażerów czy towarów. GŁÓWNYMI PRZESŁANKAMI SKŁANIAJĄCYMI TURYSTÓW DO WYBORU JEDNEGO ZE ŚRODKÓW TRANSPORTU SĄ ICH: • dostępność • szybkość • koszt • bezpieczeństwo • komfort. W niektórych regionach świata nadal ważną rolę pełni KOMUNIKACJA WODNA – MORSKA I ŚRÓDLĄDOWA. BAZA TOWARZYSZĄCA – pozwala zaspokoić potrzeby związane m.in. z kulturą, rekreacją, rozrywką, realizacją zainteresowań. GŁÓWNE TYPY URZĄDZEŃ BAZY TOWARZYSZĄCEJ: • umożliwiające turystom korzystanie z walorów turystycznych • ułatwiające uprawianie turystyki • rozrywkowe • usługowe. URZĄDZENIA USŁUGOWE SŁUŻĄCE ZASPOKOJENIU ROZMAITYCH WYMAGAŃ TURYSTÓW: • HANDLOWE – sklepy oferujące sprzęt turystyczny, pamiątki, prasę, odzież itd. • RZEMIEŚLNICZE – punkty usług fotograficznych, fryzjerskich i innych • INFRASTRUKTURALNE – banki, zakłady ubezpieczeń, poczty, ośrodki zdrowia, apteki, stacje górskie. TURYSTYKA stanowi ważny czynnik aktywizacji gospodarczej regionów. Jest także źródłem koniunktury dla wielu innych sektorów gospodarki. ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE – to działalność mająca na celu przystosowanie przestrzeni do potrzeb ruchu turystycznego. Obejmuje czynności związane z: • zachowaniem istniejących i tworzeniem nowych walorów turystycznych • zapewnieniem dostępności komunikacyjnej • wyposażeniem obszaru w zespół odpowiednich urządzeń obsługowych. Planami, które uwzględniają powyższe zadania nazywa się PLANAMI ZAGOSPODAROWANIA TURYSTYCZNEGO. PODZIAŁ PLANÓW ZAGOSPODAROWANIA TURYSTYCZNEGO: • PLANY KOMPLEKSOWE – obejmujące całokształt zjawisk turystycznych na określonym terenie, w określonym czasie. • PLANY SPECJALNE – dotyczące tylko wybranych zagadnień, sporządzane w związku z koniecznością rozwiązania konkretnych problemów gospodarki turystycznej. PODZIAŁ PLANÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO: 1) W ZALEŻNOŚCI OD ZAKRESU CZASOWEGO: • plany etapowe (zwykle do 5 lat) • plany perspektywiczne (na ogół od 15 do 25 lat) • plany kierunkowe (na czas ponad 25 lat) 2) W ODNIESIENIU DO OBSZARÓW OBJĘTYCH PLANAMI: • miejscowe (dla miejscowości, zespołów miejscowości) • regionalne (dla województw lub ich części) • krajowe (dla obszaru całego kraju). W OPRACOWANIACH PLANISTYCZNYCH określa się strefy turystyczne oraz rejony wypoczynkowe, krajoznawcze, turystyki specjalistycznej, tranzytowej i innej. Zaznacza się strefy ochronne. Zwraca się także uwagę na konflikty funkcji turystycznej z ochroną środowi-ska i różnymi dziedzinami gospodarki. Plany miejscowe powinny być uzgodnione z programami wojewódzkimi. W PLANACH ROZWOJU WOJEWÓDZTW określa się uwarunkowania, cele i kierunki rozwoju społeczno – gospodarczego. ZADANIEM GOSPODARKI TURYSTYCZNEJ jest zaspokojenie materialnych i niematerialnych potrzeb turystyczno – wypoczynkowych oraz zdrowotnych społeczeństwa. GOSPODARKA TURYSTYCZNA OBEJMUJE: • hotelarstwo • biura podróży • biura obsługi ruchu turystycznego • turystyczne biura transportowe • biura reklamy turystycznej • targi turystyczne • domy wczasowe • jednostki obsługi turystyki młodzieżowej • obiekty turystyki kwalifikowanej • uzdrowiska, sanatoria • jednostki komunikacji turystycznej, np.. morskiej, lotniczej, śródlądowej, kolejowej, drogowej, górskiej. GOSPODARKA TURYSTYCZNA – obejmuje przedsiębiorstwa i instytucje produkujące towary o charakterze turystycznym, np. sprzęt turystyczny, ubiory i obuwie turystyczne, urządzenia rekreacyjne itp. GOSPODARKA TURYSTYCZNA – to całokształt zasobów i działań prowadzonych w sferze produkcji, usług, udostępnienia dóbr wolnych i naturalnych, podziału, obrotu i konsumpcji turystycznej. PODSTAWOWYM CELEM GOSPODARKI TURYSTYCZNEJ jest zaspokojenie po-trzeb człowieka w czasie wolnym od pracy i nauki. GOSPODARKA TURYSTYCZNA kreuje PODAŻ TURYSTYCZNĄ. DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA TURYSTYKI występuje faktycznie w 10 sektorach gospodarki narodowej; są to: • budownictwo • handel • hoteliki i restauracje • transport • gospodarka magazynowa i łączność • pośrednictwo finansowe • obsługa nieruchomości • wynajem i działalność związana z prowadzeniem interesów • administracja publiczna • edukacja • pozostała działalność usługowa. GOSPODARKA TURYSTYCZNA – jest to kompleks różnorodnych funkcji gospodarczych i społecznych, bezpośrednio lub pośrednio rozwijanych w celu zaspokojenia wrastającego za-potrzebowania człowieka na dobra i usługi turystyczne. RYNEK TURYSTYCZNY – to zespół stosunków między sprzedającymi produkt lub usługę turystyczną (przedsiębiorstwami turystycznymi) i kupującymi, czyli turystami. WEDŁUG KRYTERIUM GEOGRAFICZNEGO WYRÓŻNIAMY RYNEK: • lokalny • regionalny • krajowy • kontynentalny • światowy. WEDŁUG KRYTERIUM RODZAJU USŁUG TURYSTYCZNYCH MOŻNA WYODRĘBNIĆ RYNKI: • usług hotelarskich • usług gastronomicznych • usług transportowych. WEDŁUG KRYTERIUM CELU PODRÓŻY TURYSTYCZNEJ MOŻNA WYMIENIĆ NASTĘPUJĄCE RYNKI: • turystyki krajoznawczej • turystyki kwalifikowanej • turystyki wypoczynkowej • turystyki zdrowotnej • turystyki wiejskiej itp. PRODUKTEM TURYSTYCZNYM – są wszystkie dobra i usługi tworzone i kupowane w związku z wyjazdem poza miejsce stałego zamieszkania; i to zarówno przed rozpoczęciem podróży, w trakcie podróży i w czasie pobytu poza swoją rodzinna miejscowością. RODZAJE PRODUKTU TURYSTYCZNEGO: • dobra i usługi, dla których czynnikiem determinującym popyt jest wyłącznie turysty-ka, np. przejazdy, noclegi, mapy, foldery • dobra i usługi, których zakup związany jest z uprawianiem turystyki, ale które stanowią jedynie pewna substytucję konsumpcji w innych okresach i w innym miejscu, np. obuwie, ubiór, gastronomia, transport • dobra i usługi, które zaspokajają te same potrzeby występujące zarówno u turystów, jak i u osób nie będących turystami, np. łączność, ochrona zdrowia, banki, ubezpieczenia, rozrywki. CECHY PRODUKTU TURYSTYCZNEGO: • ELASTYCZNOŚĆ STRUKTURALNA – dany produkt turystyczny odzwierciedlający świadczenie usługowe różni się od innych produktów strukturą usług • JEDNORAZOWE ŚWIADCZENIE, – gdy świadczymy daną usługę nie wiemy, czy klient ponownie z niej skorzysta • ELASTYCZNOŚĆ CENOWA PODAŻY – cena występuje jako podstawowy element możliwości realizacji produktu turystycznego • UNIKALNOŚĆ PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – odnosi się zarówno do producentów, jak i do klientów • JEDNOCZESNE ŚWIADCZENIE I KONSUMPCJA – klient ma prawo użycia oczekiwanych świadczeń wyłącznie w miejscu ich produkcji • OCENA JAKOŚCI PRODUKTU TURYSTYCZNEGO kształtowana jest w wyniku bezpośredniego kontaktu producenta i klienta • MOŻLIWOŚĆ DOSTOSOWYWANIA PRODUKTÓW TURYSTYCZNYCH do oczekiwań gości • BRAK MOŻLIWOŚCI MAGAZYNOWANIA produktów turystycznych. POZIOMY PRODUKTU TURYSTYCZNEGO: • rdzeń produktu • produkt rzeczywisty • produkt poszerzony. STRUKTURA PRODUKTU TURYSTYCZNEGO: RDZEŃ PRODUKTU – produkt podstawowy – obejmuje podstawową potrzebę, jaką chce zaspokoić turysta lub korzyść, jaką chce osiągnąć nabywając dany produkt. Rdzeniem korzy-ści lub korzyścią podstawową może być relaks, wypoczynek, zabawa, zwiedzanie ciekawego miasta, itp. PRODUKT RZECZYWISTY – to produkt, na który składa się oferta określająca dokładnie, jakie usługi są świadczone, kiedy i za jaką cenę. PRODUKT POSZERZONY – stanowi różnicę między podstawowymi elementami produktu rzeczywistego, a wszystkimi korzyściami i usługami otrzymanymi przez klienta w związku z produktem. Wyraża, więc on koncepcję dodatkowych wartości ponad formalną ofertę. PODAŻ TURYSTYCZNA – to ilość produktu turystycznego oferowana na sprzedaż przy danej cenie i w danym czasie. PODAŻ TURYSTYCZNA – ogół dóbr i świadczonych usług turystycznych dostępnych na rynku turystycznym. PODAŻ TURYSTYCZNA – obejmuje przede wszystkim dwa podstawowe elementy, tj. dobra i usługi turystyczne. PODAŻ TURYSTYCZNĄ, rozumiana jako OGÓLNY PRODUKT TURYSTYCZNY, tworzy układ następujących czynników: • atrakcje i środowisko miejsca docelowego • infrastruktura i usługi miejsca docelowego • dostępność turystyczna miejsca docelowego • wizerunek miejsca docelowego • cena płacona przez konsumenta. PODAŻ TURYSTYCZNA – to zbiór podaży pierwotnej oraz podaży wtórnej, czyli pochodnej. DO PODAŻY PIERWOTNEJ ZALICZAMY: • RZECZYWISTOŚĆ PRZYRODNICZĄ – walory turystyczne środowiska przyrodniczego, no. Morze, lasy, jeziora, góry • OTOCZENIE ANTROPOGENICZNE – walory stworzone przez człowieka, np. zabytki • STOSUNKI SPOŁECZNO – KULTURALNE – tradycje, język, gościnność • URZĄDZENIA INFRASTRUKTURY OGÓLNEJ – transport, gospodarka komunalna. DO PODAŻY WTÓRNEJ ZALICZAMY: instytucje i urządzenia infrastruktury turystycznej, np.: hotelarstwo, gastronomię, urządzenia wypoczynkowe, sportowe, pośrednictwo i organizację podróży. POPYT TURYSTYCZNY – to turyści wraz z ich potrzebami i preferencjami. Z EKONOMICZNEGO PUNKTU WIDZENIA POPYT TURYSTYCZNY – to wielkość zapotrzebowania na produkt turystyczny przy danej cenie i w danym okresie, zgłaszanego przez potencjalnych nabywców. CZYNNIKI DETERMINUJĄCE POPYT TURYSTYCZNY: • EKONOMICZNE – dochód, cena, kurs wymiany walut • DEMOGRAFICZNE – wielkość gospodarstwa domowego i jego struktura, wiek członków rodziny • POSTAWY SPOŁECZNE I SPOŁECZNO – KULTUROWE – motywacje natury społeczno – kulturalnej, osobistej i psychologicznej • MOBILNOŚĆ – rozumiana jako intensywność podróżowania potencjalnych turystów • REGULACJE RZĄDOWE • MEDIA • PODAŻ TURYSTYCZNA CZTERY ETAPY KONSUMPCJI TURYSTYCZNEJ (4P) ETAP I – PRZYGOTOWANIE – występuje w miejscu stałego zamieszkania turysty. ETAP II – PODRÓŻ TAM i IV – PODRÓŻ Z POWROTEM – wiążą się z funkcjami gospodarczymi rozwoju transportu. ETAP III – POBYT – utożsamiany jest z pozytywnymi funkcjami rozwoju turystyki w regionach recepcyjnych. Proponuje się rozszerzenie konsumpcji turystycznej o jeszcze jedną fazę, mianowicie: POD-SUMOWANIE. Oznacza ono ocenę wyjazdu turystycznego, a ponadto podjęcie decyzji, co do utrwalenia konsumpcji turystycznej czy też rezygnacji z niej w okresach następnych. EKONOMICZNE ZNACZENIE TURYSTYKI Miejsce (sfera) oddziaływania konsumpcji SKUTKI TURYSTYKI MIEJSCE STAŁEGO ZA-MIESZKANIA • zmiany w strukturze dotychczas ukształtowanej konsumpcji • odciążenie lokalnej bazy turystycznej • odpływ środków pieniężnych przeznaczonych na zakup produktu turystycznego w miejscu czasowego pobytu TRANSPORT • wzrost zatrudnienia przy rozbudowanej infrastrukturze transportowej • wzrost zatrudnienia w związku z obsługą podróżnych • uzyskiwanie wpływów w wyniku świadczonych usług transportowych MIEJSCE CZASOWEGO PO-BYTU (miejsce recepcji) • napływ przywożonych środków pieniężnych do miejsca recepcji • aktywizacja zawodowa lokalnych społeczności • pobudzenie popytu w regionach recepcyjnych • wzrost dochodów miejscowej ludności IMPORT PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – wiąże się z wyjazdami za granicę mieszkańców danego kraju. Dochodzi wówczas do transferu pieniężnego poza granice obszaru, z którego pochodzą turyści. EKSPORT PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – wiąże się z przyjazdami turystów spoza danego kraju. Nabywają oni produkt turystyczny, który może być konsumowany tylko w da-nym państwie, ale w wyniku tego powstają wpływy pieniężne pochodzące z zagranicy. CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA WIELKOŚĆ DOCHODÓW Z EKSPORTU TURY-STYCZNEGO: • położenie geograficzne • ruch turystyczny i jego struktura • wydatki turystów i ich struktura • przeciętny czas pobytu turystów POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE – usytuowanie państwa na danym kontynencie. Najważniejsze znaczenie ma położenie państwa względem głównych rynków turystycznych, czyli w stosunku do głównych strumieni ruchu turystycznego przebiegających w danym regionie. RUCH TURYSTYCZNY I JEGO STRUKTURA – oznacza wielkość ruchu turystycznego. WYDATKI TURYSTÓW I ICH STRUKTURA – oznacza, iż państwo recepcyjne powinno zmierzać do maksymalizowania poziomu wydatków turystów przypadających na jedną po-dróż, gdyż sytuacja taka prowadzi do wzrostu wpływów z tytułu eksportu produktu turystycznego. PRZECIĘTNY CZAS POBYTU TURYSTÓW powinien być możliwie jak najdłuższy. Sytuacja taka jest uzależniona jednak od położenia geograficznego, charakteru ruchu, a przede wszystkim od poziomu zagospodarowania. Wydatki turystów zagranicznych rosną znacznie szybciej niż sam ruch turystyczny. Na sytuację tą WPŁYW MAJĄ przede wszystkim DWA CZYNNIKI: • inflacja • rozszerzenie oferty produktu turystycznego. Jednym z MIERNIKÓW OKREŚLAJĄCYCH ZNACZENIE TURYSTYKI W GO-SPODARCE NARODOWEJ jest udział wielkości wpływów z eksportu produktu turystycznego (ET) w produkcie krajowym brutto (PKB). Im większy jest ten udział, tym znaczenie turystyki również wzrasta. MONOKULTURA TURYSTYCZNA – uzależnienie danej gospodarki od eksportu usług turystycznych. ZWIĄZEK TURYSTYKI Z TRANSPORTEM Rozwój turystyki jest uzależniony od transportu, gdyż popyt na usługi turystyczne pobudza wzrost podaży usług transportowych i odwrotnie. Występuje tu ZASADA SPRZĘŻENIA ZWROTNEGO – dostępność komunikacyjna walorów turystycznych ożywia ruch tury-styczny, który z kolei oddziałuje na rozwój turystyki. CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA WYBÓR ŚRODKA TRANSPORTU W RUCHU TURYSTYCZNYM: • bezpieczeństwo podróży określonym środkiem transportu • szybkość poruszania się • komfort podróży • koszty transportu. ŚRODKI TRANSPORTU STOSOWANE W OBSŁUDZE RUCHU TURYSTYCZNE-GO: • transport kolejowy • transport kolejowo – autobusowy • motoryzacja indywidualna • autokar • lotnictwo cywilne • żegluga pasażerska. ZWIĄZEK TURYSTYKI Z PRZEMYSŁEM Największe znaczenie dla turystyki ma przemysł przetwórczy. TURYSTYKA WPŁYWA NA NASTĘPUJĄCE SFERY: • przemysł dóbr konsumpcyjnych powszechnego użytku • produkcja przemysłowo – rzemieślnicza pamiątek turystycznych • przemysł przetwórczy produkujący artykuły żywnościowe. NEGATYWNE ZWIĄZKI MIĘDZY PRZEMYSŁEM A TURYSTYKĄ Przemysł jest źródłem zanieczyszczeń środowiska przyrodniczego i wielu ujemnych zjawisk w środowisku społecznym. Pociąga to za sobą negatywne skutki rozwoju przemysłu w postaci obniżania społecznych korzyści płynących z turystycznych form spędzania wolnego czasu. Istnieją dwa różne wyjścia z tej sytuacji: • zahamowanie degradacji środowiska przyrodniczego przez przemysł i rekultywacja • podejmowanie podróży turystycznych do obszarów jeszcze nie skażonych [/url] |
|