Turystyka opracowane pytania

aniela

TURYSTA – to:
1) odwiedzający
2) którego przyjazd trwa przynajmniej jedną noc
3) którego główny cel przyjazdu może być zakwalifikowany do jednej z trzech wymienionych grup:
• czas wolny i wakacje
• interesy i sprawy zawodowe
• inne cele turystyczne.

ODWIEDZAJĄCY – to:
• każda osoba podróżująca
• do miejsca znajdującego się poza zwykłym otoczeniem
• na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy
• jeśli podstawowy cel podróży jest inny niż podjęcie działalności zarobkowej wynagradzanej w odwiedzanej miejscowości.

O ATRAKCYJNOŚCI TURYSTYCZNEJ DECYDUJĄ:
1) WALORY TURYSTYCZNE
a) przyrodnicze (naturalne)
b) antropogeniczne (stworzone przez człowieka)
2) DOSTĘPNOŚĆ KOMUNIKACYJNA – sposób dojazdu do miejscowości tury-stycznej
3) INFRASTRUKTURA TURYSTYCZNA
a) baza noclegowa
b) baza żywieniowa
c) baza towarzysząca – tworzy się ją z myślą o mieszkańcach regionu turystycznego
d) baza komunikacyjna – rozwiązania komunikacyjne wewnątrz miejscowości tury-stycznej.

DO TURYSTYKI NIE ZALICZAMY:
• imigrantów i emigrantów
• pracowników przygranicznych
• dyplomatów, urzędników konsularnych i członków sił zbrojnych
• uchodźców lub koczowników.

WALORY TURYSTYCZNE – stanowi zespół elementów środowiska naturalnego oraz elementów poza przyrodniczych, które są przedmiotem zainteresowania turysty.

POJEMNOŚĆ TURYSTYCZNA – maksymalna liczba turystów, która może wypoczywać w danym miejscu i czasie (związane z bazą noclegową).

CHŁONNOŚĆ – ilość turystów znajdująca się w danej miejscowości i niedewastująca środowiska przyrodniczego.

CZYNNIKI ROZWOJU TURYSTYKI:
• występowanie walorów turystycznych
• czynniki społeczno – psychologiczne
• czynniki ekonomiczne
• czynniki demograficzne
• czynniki polityczne.

CZYNNIKI SPOŁECZNO – PSYCHOLOGICZNE:
• wzrost ilości czasu wolnego od pracy i nauki
• rozwój oświaty, podnoszenie poziomu kulturalnego
• zmiany struktury potrzeb społeczeństwa
• zmiany struktury społecznej turystyki.

CZYNNIKI EKONOMICZNE:
• wzrost stopy życiowej i siły nabywczej ludności
• zwiększenie wydajności pracy
• rozwój środków transportu
• świadczenia socjalne
• działania marketingowe

CZYNNIKI DEMOGRAFICZNE:
• wzrost liczby ludności świata
• zmiany struktury wieku
• procesy urbanizacyjne
• przedłużanie się życia ludzkiego

CZYNNIKI POLITYCZNE:
• odprężenie polityczne
• normalizacja stosunków dyplomatycznych
• stabilność polityczna krajów

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ROZWÓJ TURYSTYKI W POLSCE:
• negatywne skutki cywilizacji i potrzeby zdrowotne ludności
• rozwój oświaty, podnoszenie poziomu kulturalnego
• zmiany struktury potrzeb społeczeństwa
• podaż infrastruktury i usług turystycznych
• różnorodność cen w turystyce
• działania marketingowe
• odprężenie polityczne
• liberalizacja przepisów paszportowych
• zmiany w strukturze społeczno – zawodowej

CZYNNIKI ROZWOJU TURYSTYKI DZIELĄ SIĘ NA DWIE GRUPY:
1) przesłanki kształtujące popyt na dobra i usługi turystyczne
• wzrost ilości czasu wolnego
• procesy demograficzne i urbanizacyjne oraz ich skutki
• rozwój nauki i oświaty
• wzrost stopy życiowej
• zmiany w sferze potrzeb
2) uwarunkowania wynikające z rozwoju podaży turystycznej
• postęp techniczny
• wzrastająca konkurencja na rynku turystycznym
• rozwój środków transportu, bazy noclegowej, infrastruktury towarzyszącej, ośrodków turystycznych, informacji, szkolnictwa turystycznego

Światowa Organizacja Turystyki wyodrębniła ponad 130 czynników oddziałujących na popyt turystyczny i kwalifikuje je do 3 głównych grup, jako:
• ekonomiczne
• społeczno – psychologiczne
• podażowe.

FUNKCJE TURYSTYKI:
• wypoczynkowa (rekreacyjna)
• zdrowotna
• wychowawcza
• kształceniowa
• miastotwórcza
• edukacji kulturowej
• ekonomiczna
• etniczna
• kształtowania świadomości ekologicznej
• polityczna.

FUNKCJE I DYSFUNKCJE TURYSTYKI:
FUNKCJE TURYSTYKI
POZYTYWNE NEGATYWNE
WYPOCZYNKOWA
• turystyka pozwala zlikwidować zmęczenie, zaspokaja potrzebę odnowy sił fizycznych i psychicznych
• służy hartowaniu odpoczynek utrzymaniu sprawności fizycznej organizmu, a także rozwojowi osobowości • bierny odpoczynek ogranicza możliwości poznawcze turystów
• przeludnienie miejscowości turystyczno - wypoczynkowych
ZDROWOTNA
• wzmacnia poczucie wpływu na własne życie
• przez oderwanie człowieka od niezdrowego środowiska miasta ogranicza się negatywne skutki rozwoju cywilizacji
• umiarkowany wysiłek fizyczne przyczynia się do poprawy stanu zdrowia • zła organizacja wypoczynku, niski standard usług noclegowych, żywieniowych, transportowych doprowadzają do wystąpienia „choroby pourlopowej”
• w przypadku osób nieprzygotowanych, uprawiających aktywne formy turystyki, dojść może do nadmiernego zmęczenia fizycznego
WYCHOWAWCZA
• uwrażliwia na piękno, pogłębia patriotyzm
• uczy tolerancji wobec odmiennych poglądów i szacunku do tego co różni ludzi
• kształtuje osobowość i emocje, mobilizuje do pracy nad samym sobą • wolność sprzyja zachowaniom patologicznym
• obserwuje się brak kultury, niewłaściwe dla danego miejsca zachowania
• napływ turystów powoduje zmiany w moral-ności i obyczajowości ludności miejscowej
KSZTAŁCENIOWA
• pozwala zaspokoić ciekawość świata, wyrabia umiejętność obserwacji
• wzbogaca wiedzę z różnych dziedzin życia
• kształtuje nowe zainteresowania • poznanie miejsca pobytu może być powierzchowne

MIASTOTWÓRCZA
• walory turystyczne przyciągają turystów oraz inwestorów i osoby poszukujące za-trudnienia
• widoczny jest rozwój obszarów emisyjnych • silna koncentracja ruchu turystycznego powoduje degradację środowiska
• negatywnie zmienia się styl życia mieszkańców wsi (zanika kultura)
EDUKACJI KULTUROWEJ
• chroni i wzbogaca dobra kultury, sprzyja rozwojowi kultury regionalnej
• stanowi podbudowę ekonomiczną dla zachowania dziedzictwa przeszłości • turystyka przyczynia się do niszczenia zabytków
• komercjalizacja kultury lokalnej powoduje zanik jej autentyczności
EKONOMICZNA
• turystyka aktywizuje społeczeństwo i go-spodarkę (wzrasta zatrudnienie, produkcja)
• chęć uczestnictwa w turystyce skłania do oszczędzania, podjęcia dodatkowej pracy • rozwojowi turystyki towarzyszy wzrost cen ziemi
• wyższe ceny dóbr i usług oraz większa inflacja w obszarach recepcyjnych wpływają na obniżenie poziomu życia miejscowej ludności
ETNICZNA
• odwiedziny kraju ojczystego powodują zacieśnienie więzi z miejscem pochodzenia, z rodziną
• przyjazdy emigrantów pozwalają na po-znanie języka i kultury przodków • u części społeczeństwa przyjazdy turystów etnicznych wzbudzają emocje i obawy
KSZTAŁTOWANIA ŚWIADOMOŚCI EKOLOGICZNEJ
• przyczynia się do rozwoju ruchu ochrony środowiska
• niektóre organizacje i firmy promują działania proekologiczne, prowadzą edukację turystów oraz pracowników • degradację środowiska powodują zanieczyszczenia, odpady, hałas, spaliny samo-chodowe itd.
• niektóre inwestycje turystyczne wymagają szczególnie dużych powierzchni, co wpływa na ograniczenie potencjału walorów regionu
POLITYCZNA
• zwiększa się współpraca międzynarodowa i procesy integracyjne
• poprzez turystykę kształtowany jest wizerunek danego kraju za granicą • turystyka wykorzystywana bywa do celów ideologicznych, urabiania mentalności ludzi

RODZAJE TURYSTYKI:
1) PODSTAWOWE RODZAJE TURYSTYKI:
• krajoznawcza
• kwalifikowana (specjalistyczna)
• wypoczynkowa
2) SPECYFICZNE FORMY TURYSTYKI:
• alternatywna
• ekologiczna (ekoturystyka)
• kongresowa
• kulturalna
• przemysłowa
• religijno – pielgrzymkowa
• socjalna
• weekendowa
• wiejska wraz z agroturystyką
• zdrowotna.

TURYSTYKA KRAJOZNAWCZA – zaspokaja ona potrzeby poznawcze turysty; wypełnia treścią cały ruch turystyczny.

KRAJOZNAWSTWO pełni wiele funkcji społecznych:
1) WYCHOWAWCZA – rozumiana jest jako całość wpływów i oddziaływań kształtujących rozwój człowieka oraz przygotowujących go do życia w społeczeństwie.
2) KSZTAŁCENIOWA – uzyskiwanie orientacji w otaczającej rzeczywistości, zarówno społecznej jak i przyrodniczej.
3) KULTURALNA – związana jest z szeroko rozumianym wychowaniem, z przekazywaniem właściwych danej kulturze wzorów poznawczych, selekcyjnych i wartościujących.
4) TECHNICZNO – INSTRUMENTALNA – przejawia się we wprowadzaniu zdobyczy krajoznawstwa do realizacji w konkretnych warunkach życia społecznego, w tym również do turystyki.

GŁÓWNYMI CELAMI WYJAZDÓW TURYSTYCZNYCH W CELACH POZNAWCZYCH (KRAJOZNAWCZYCH) SĄ:
• WALORY PRZYRODNICZE – parki narodowe, pomniki przyrody nieożywionej i ożywionej
• WALORY ANTROPOGENICZNE – zabytki architektury, wykopaliska archeologiczne, skanseny, muzea.

TURYSTYKA KWALIFIKOWANA (SPECJALISTYCZNA) – jest to forma turystyki wymagająca przede wszystkim dobrego przygotowania kondycyjnego. Wiąże się ona z cza-sową i dobrowolną zmianą miejsca w przestrzeni, połączona ze zmianą codziennego trybu życia, zaspokajaniem potrzeb ruchu i wysiłku fizycznego.

CELEM TURYSTYKI KWALIFIKOWANEJ jest przede wszystkim rekreacja, doskonalenie sprawności i wydolności zdrowia oraz wszechstronne poznawanie kraju.

Głównym CELEM SPORTU KWALIFIKOWANEGO jest dążenie do osiągnięcia maksymalnych wyników we współzawodnictwie, dla wykazania przewagi nad konkurentami.

CECHY TURYSTYKI SPECJALISTYCZNEJ:
• konieczność fizycznego i psychicznego przygotowania kondycyjnego
• umiejętność posługiwania się sprzętem turystycznym
• posiadanie pewnego zasobu wiedzy ogólnej.

FORMY TURYSTYKI SPECJALISTYCZNEJ:
• żeglarstwo
• kajakarstwo
• windsurfing
• wędkarstwo
• myślistwo
• wspinaczka górska
TURYSTYKA WYPOCZYNKOWA – obejmuje podróże w różnych celach. Najważniejsze z nich to:
• wakacje
• sport i rekreacja
• imprezy kulturalne
• odwiedziny u krewnych i znajomych.

FORMY DZIAŁALNOŚCI REKREACYJNEJ PODCZAS UPRAWIANIA TURY-STYKI WYPOCZYNKOWEJ:
• bierny wypoczynek
• plażowanie
• zażywanie kąpieli
• uprawianie sportów wodnych
• spacerowanie
• zajęcia ruchowe.

W RAMACH TURYSTYKI WYPOCZYNKOWEJ WYODRĘBNIA SIĘ INNE FOR-MY TURYSTYKI, NP.:
• turystykę socjalną
• turystykę weekendową.

TURYSTYKA ALTERNATYWNA – obejmuje te formy turystyki, które w minimalnym stopniu ingerują w środowisko przyrodnicze, zapewniają odpowiedni kontakt z naturą.

EKOTURYSTYKA (TURYSTYKA EKOLOGICZNA) – to forma turystyki, która aktyw-nie zbliża do natury, daje bliższe i pełniejsze poznanie związków człowieka z otaczającym go środowiskiem.

TURYSTYKA EKOLOGICZNA to również forma aktywności mająca na celu jednocześnie wypoczynek i poszerzenie wiedzy.

Do państw aktywnie propagujących EKOTURYSTYKA można zaliczyć: Kolumbię, Wyspy Salomona, Malezję, Ugandę.

TURYSTYKA KONGRESOWA
KONGRESEM nazywa się zebranie o charakterze sesji plenarnej zwoływane zazwyczaj, co kilka lat, w którym bierze udział znaczna liczba uczestników.
Uczestnictwo w kongresach dostępne jest dla wszystkich organizacji i osób, które spełniają określone kryteria.

TURYSTYKA KULTURALNA – to przede wszystkim odwiedzanie miejsc o dużych wartościach artystycznych i historycznych składających się na dziedzictwo kulturowe człowieka. Jest to, więc zwiedzanie zabytków architektury, wykopalisk archeologicznych, miejsc związanych ze sławnymi ludźmi, wystaw artystycznych.

TURYSTYKA PRZEMYSŁOWA – ta forma turystyki rozwijana jest głównie w ramach szkolnego ruchu krajoznawczo – turystycznego. Zadaniem organizatorów wycieczek do za-kładów produkcyjnych jest pokazywanie zarówno negatywnych, jak i pozytywnych zmian związanych z rozwojem przemysłu.
TURYSTYKA RELIGIJNO – PIELGRZYMKOWA
TURYSTYKA RELIGIJNA – zwiedzanie miejsc kultu religijnego.
TURYSTYKA PIELGRZYMKOWA – udział w obrzędach religijnych.

TURYSTYKA SOCJALNA – to forma podróżowania, w której biorą udział warstwy społeczne o niskich dochodach, przy czym udział ten umożliwiają świadczenia socjalne wnoszone przez państwo lub różnego rodzaju instytucje i organizacje. Bardzo ważną częścią składową turystyki socjalnej jest organizowanie lub wspomaganie przez państwo lub inne instytucje społeczne (np. religijne, związki zawodowe) wypoczynku dzieci i młodzieży w postaci obozów, wycieczek szkolnych czy też kolonii.

TURYSTYKA WEEKENDOWA – nazywa jest również wypoczynkiem świątecznym; po-lega na krótkotrwałym wypoczynku poza miejscem pracy i stałego zamieszkania, lecz w nie-zbyt dużej odległości od tych miejsc.

TURYSTYKA WIEJSKA – oznacza spędzanie czasu wolnego w środowisku wiejskim.

FORMĄ turystyki wiejskiej jest AGROTURYSTYKA, która polega na przyjmowaniu gości w gospodarstwie rolnym. Jej cechą charakterystyczną jest ścisły związek z rolnictwem, z funkcjonującym gospodarstwem.

CECHY TURYSTYKI WIEJSKIEJ (AGROTURYSTYKI):
• możliwość wypoczynku w środowisku odmiennym od warunków życia i pracy w mieście
• możliwość korzystania ze zdrowej żywności
• bezpośrednie kontakty z czystym, nieskażonym środowiskiem przyrodniczym
• cisza, spokój
• bezpośrednie udziały w pracach rolnych.

TURYSTYKA ZDROWOTNA – to świadome i dobrowolne udanie się na pewien okres po-za miejsce zamieszkania, w czasie wolnym od pracy w celu regeneracji ustroju przez aktywny wypoczynek fizyczny i psychiczny.

MOTYWY UPRAWIANIA TURYSTYKI ZDROWOTNEJ:
• stan zdrowia uczestnika turystyki zdrowotnej określany jako stan wyczerpania lub przemęczenia, powodujący potrzebę spędzenia urlopu we wskazany przez lekarza sposób, w odpowiednim miejscu i o odpowiedniej porze
• odnowa sił
• aktywny charakter wypoczynku.

Jedną z FORM turystyki jest UZDROWISKOWA. Podstawową cechą tego rodzaju tury-styki jest znaczna koncentracja miejscowości uzdrowiskowych, które najczęściej położone są w górach, na obszarach wyżynnych oraz nad morzem.

Specyficzną CECHĄ TURYSTYKI UZDROWISKOWEJ jest uprawianie jej, głownie przez osoby w średnim wieku i starsze, przy czym można zaobserwować większy udział kobiet niż mężczyzn. Wynika to przede wszystkim z ich dbałości o zdrowie, a także z faktu przedwczesnej umieralności mężczyzn.

Ważną CECHĄ TURYSTYKI UZDROWISKOWEJ jest jej mniejsza sezonowość niż w przypadku innych rodzajów turystki oraz na ogół jej krajowy charakter.

TURYSTYKA MOTYWACYJNA (stymulacyjna) – polega na fundowaniu pracownikom podróży turystycznej za osiągnięcie dobrych wyników finansowych. Nagroda taka jak się okazuje podnosi lojalność pracowników wobec firmy, zwiększa efektywność pracy, motywu-je do dalszej wytężonej pracy. Turystyka ta organizowana jest zawsze poza szczytem sezonu turystycznego w danym kraju, aby złagodzić w ten sposób jego sezonowość.

TURYSTYKA ETNICZNA – nazywana także turystyką sentymentalną. To podróże zagraniczne odbywane do krajów pochodzenia przodków, do ziemi ojców, a także spotkania z grupami etnicznymi w odwiedzanym kraju.

TURYSTYKA POLONIJNA – jest odmianą turystyki etnicznej. Są to przyjazdy do naszego kraju ludzi o polskim rodowodzie.

TURYSTYKA BIZNESOWA – rodzaj turystyki dynamicznie rozwijający się w ostatnich latach. Ta kategoria osób ma specjalne wymagania i właśnie dla nich powstały specjalne cen-tra kongresowo – konferencyjne, ekskluzywne hotele. Podróże te są finansowane przez instytucje delegujące. Jest to interes dochodowy i w Polsce turystyka biznesowa rozwija się w tempie niebywałym.

TURYSTYKA MORSKA – to podróże turystów krajowych i zagranicznych różnymi środkami transportu morskiego: statkami, promami, jachtami.

FORMY TURYSTYKI MORSKIEJ:
• wycieczki pełnomorskie
• żeglarstwo morskie
• pasażerka żegluga przybrzeżna
• turystyka podwodna.

RUCH TURYSTYCZNY – to ogół przestrzennych przemieszczeń się ludzi związanych z dobrowolną czasową zmiana miejsca pobytu, środowiska i rytmu życia – w odniesieniu do określonego obszaru, kierunku, okresu.

KRYTERIA PODZIAŁU RUCHU TURYSTYCZNEGO:
• cel wizyty
• czas trwania pobytu lub podróży
• miejsce zamieszkania turysty i miejsce jego przeznaczenia
• środek transportu
• rodzaj obiektów noclegowych.

W badaniach nad ruchem turystycznym najistotniejsze znaczenie ma ustalenie CELÓW WIZYT (podróży, pobytów) turystów. W oparciu o nie określa się wzorce zachowań konsumpcyjnych i rodzaje wydatków ponoszonych przez odwiedzających.

PODZIAŁ RUCHU TURYSTYCZNEGO ZE WZGLĘDU NA CEL WIZYTY:
• wypoczynek i zabawa
• sprawy zawodowe
• inne cele turystyczne.

WYPOCZYNEK I WAKACJE obejmuje 5 grup pośrednich:
• rekreacja – morze, jezioro, wieś, miasto
• imprezy kulturalne – artystyczne, sportowe, religijne, festiwale
• zdrowie – kuracja uzdrowiskowa
• czynny sport
• inne cele wypoczynkowe – odwiedziny u krewnych i znajomych, przygoda, podróż poślubna.

Do SPRAW ZAWODOWYCH zalicza się 4 grupy pośrednie:
• konferencje
• delegacje
• podróże dla rozwoju zawodowego
• interesy.

DO INNYCH CELÓW TURYSTYCZNYCH ZALICZA SIĘ:
• naukę
• leczenie
• tranzyt.

MOTYWY TURYSTYCZNYCH MIGRACJI:
• doznawanie przyjemności – wypoczynek, odwiedziny u krewnych i znajomych, uprawianie sportu i hobby
• zarabianie pieniędzy – spotkania, misje, interesy
• osiąganie doskonałości psychicznej i fizycznej – studia, zdrowie, pielgrzymki.

KLASYFIKACJA CELÓW WIZYTY:
• wypoczynek, rekreacja, wakacje
• odwiedziny u krewnych i znajomych
• podróże w sprawach zawodowych i w interesach
• podróże w celach zdrowotnych
• podróże w celach religijnych, pielgrzymki

Ze względu na CZAS TRWANIA POBYTU LUB PODRÓŻY turystów podzielono na 5 głównych grup:
• 1-3 dni
• 4-7 dni
• 8-28 dni
• 29-91 dni
• 92-365 dni.

FORMY TURYSTYKI W DANYM KRAJU:
• KRAJOWA – podróże mieszkańców danego kraju po jego terenie
• PRZYJAZDOWA – przyjazdy do danego kraju osób mieszkających na stałe za gra-nicą
• WYJAZDOWA – wyjazdy mieszkańców danego kraju do innych krajów.

POCHODNE FORMY TURYSTYKI:
• WEWNĄTRZKRAJOWA – krajowa + przyjazdowa
• NARODOWA – krajowa + wyjazdowa
• MIĘDZYNARODOWA – przyjazdowa + wyjazdowa.

ŚRODKI TRANSPORTU – to środki użyte przez odwiedzającego w czasie podróży z miejsca stałego zamieszkania do miejsca przeznaczenia.

GŁÓWNE GRUPY ŚRODKÓW TRANSPORTU:
• KOMUNIKACJA LOTNICZA – loty regularne, loty poza rozkładem
• KOMUNIKACJA WODNA – linie pasażerskie, rejsy wycieczkowe
• KOMUNIKACJA LĄDOWA – koleje, autokary, autobusy, pojazdy prywatne i wy-najęte.

OBIEKTY NOCLEGOWE DZIELĄ SIĘ NA:
• POBYTOWE – określane jako tzw. baza zamknięta, zapewniają noclegi, wyżywienie i usługi towarzyszące
• O CHARAKTERZE PRZELOTOWYM (TURYSTYCZNE)

LICZBA TURYSTÓW ZAGRANICZNYCH PODRÓŻUJĄCA W DANYM ROKU:
2000 rok – 687 mln
2001 rok – 684 mln
2002 rok – 703 mln
2003 rok – 694 mln
2004 rok – 763 mln

CZOŁÓWKA KRAJÓW NAJLICZNIEJ ODWIEDZANYCH PRZEZ TURYSTÓW (2004):
• Francja – 75 mln
• Hiszpania – 54 mln
• USA – 46 mln
• Chiny – 42 mln
• Włochy

TURYSTYKA PRZYJAZDOWA DO POLSKI:
1997 rok – 19,5 mln turystów zagranicznych
1998 rok – 18,8 mln
1999 rok – 18 mln
2000 rok – 17,4 mln
2001 rok – 15 mln
2002 rok – 14 mln
2003 rok – 13,7 mln
2004 rok – 14,3 mln
2005 rok – 15,2 mln

STRUKTURA RUCHU TURYSTYCZNEGO – PRZYJAZDOWEGO W POLSCE:
• Niemcy – 36%
• Ukraina – 16%
• Białoruś – 11%
• Litwa – 6%
• Rosja – 5%
• pozostałe kraje – 26%.

CELE WIZYT TURYSTÓW W POLSCE:
• biznes, interesy służbowe – 25%
• turystyka wypoczynkowa – 22%
• odwiedziny krewnych i znajomych – 20%
• tranzyt – 12%
• zakupy – 7%
• pozostałe cele – 8%

PRZECIĘTNA DŁUGOŚĆ POBYTU TURYSTY W POLSCE:
• 1-3 dni – 52%
• 4-7 dni – 35%
• 8-28 dni – 12%
• powyżej 28 dni – 1%

ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE:
• W JĘCIU STATYCZNYM – oznacza stan wyposażenia regionu, obszaru czy miejscowości w elementy infrastruktury turystycznej i paraturystycznej
• W UJĘCIU DYNAMICZNYM – traktowane jest jako proces wyposażenia regionu, obszaru lub miejscowości w elementy infrastruktury turystycznej oraz dostosowywania istniejących elementów infrastruktury ogólnej do potrzeb przebywających tam turystów.

ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE – stanowi proces przystosowania obszarów o walorach turystycznych wykorzystania przez uczestników ruchu turystycznego.

INFRASTRUKTURA – to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni.

INFRASTRUKTURA TURYSTYCZNA – jest to zespół obiektów i urządzeń, stanowiących wyposażenie danego obszaru, szlaku lub miejscowości, umożliwiających zaspokojenie potrzeb ruchu turystycznego. W jej skład wchodzą:
• baza noclegowa
• baza żywieniowa
• baza komunikacyjna
• baza towarzysząca.

BAZA NOCLEGOWA – podstawową funkcją jest zapewnienie osobom podróżującym noclegu i zakwaterowania. Wielkość bazy noclegowej określa zdolności recepcyjne miejscowości, regionu czy szlaku turystycznego.

PODZIAŁ OBIEKTÓW, W KTÓRYCH ŚWIADCZONE SĄ USŁUGI HOTELARSKIE:
• obiekty hotelarskie
• inne obiekty, w których świadczone są usługi hotelarskie.

OBIEKTY HOTELARSKIE:
• hotele
• motele
• pensjonaty
• domy wycieczkowe
• schroniska młodzieżowe
• schroniska
• kempingi
• pola biwakowe

INNE OBIEKTY:
• gospodarstwa agroturystyczne
• kwatery prywatne
• zajazdy
• bursy
• moteliki
• hoteliki

TURYSTYCZNY OBIEKT NOCLEGOWY – to każdy obiekt, w którym regularnie lub sporadycznie nocują turyści i wyróżnia się wśród nich dwa typy:
• turystyczne zakłady zakwaterowania zbiorowego
• kwatery prywatne.

ZAKŁAD ZAKWATEROWANIA ZBIOROWEGO – to obiekt noclegowy, który oferuje podróżnemu nocleg w pokoju lub innym pomieszczeniu, przy czym liczba oferowanych miejsc musi być większa niż pewne określone minimum, a ponadto nie chodzi o zakwaterowanie pojedynczej rodziny.

KWATERY PRYWATNE – to pozostałe rodzaje turystycznych obiektów noclegowych, które nie mieszczą się w kategorii zakładów zakwaterowania zbiorowego, a oferują ograniczoną liczbę miejsc do wynajęcia odpłatnie lub nieodpłatnie.

BAZA ŻYWIENIOWA – oferta gastronomiczna jest ważnym czynnikiem stymulującym rozwój turystyki i może stanowić dodatkową motywację do odwiedzenia niektórych regionów. Jej podstawowym zadaniem jest zapewnienie turystom wyżywienia w miejscowościach i na szlakach turystycznych.

TRZY TYPY URZĄDZEŃ WCHODZĄCYCH W SKŁAD BAZY ŻYWIENIOWEJ:
• gastronomiczne
• zaopatrujące turystów w artykuły żywnościowe
• warunkujące zaopatrzenie zakładów gastronomicznych i sklepów.

W SIECI PUNKTÓW GASTRONOMICZNYCH WYRÓŻNIA SIĘ NASTĘPUJĄCE ZAKŁADY:
1. gastronomii otwartej (ogólnodostępnej):
• typu żywnościowego
• sprzedające napoje
• rozrywkowe
• w środkach transportu
2. gastronomii zamkniętej
3. gastronomiczne przy hotelach i innych obiektach noclegowych.

BAZA KOMUNIKACYJNA – umożliwia turystom dotarcie do miejsc docelowych podróży oraz odbywanie wędrówek i wycieczek terenowych. Służy zaopatrzeniu miejscowości i obiektów turystycznych.

SYSTEM KOMUNIKACYJNY OBEJMUJE:
• URZĄDZENIA KOMUNIKACYJNE – sieci transportowe (linie kolejowe, drogi, szlaki żeglowne, lotnicze), terminale (dworce kolejowe, autobusowe, lotniska, porty morskie)
• ŚRODKI TRANSPORTU – samochody osobowe, autokary, pociągi, samoloty, statki
• ORGANIZACJĘ RUCHU KOMUNIKACYJNEGO – częstotliwość kursowania poszczególnych środków transportu, połączenia
• ZAPLECZE TECHNICZNO – USŁUGOWE TRANSPORTU – stacje benzynowe, stacje obsługi, warsztaty naprawcze.

PRAWO PRZEWOZOWE DZIELI KOMUNIKACJĘ NA:
• OTWARTĄ – realizowaną na podstawie ogłaszanych publicznie rozkładów i taryf
• ZAMKNIĘTĄ – organizowaną na zamówienie dla przewozu pasażerów czy towarów.

GŁÓWNYMI PRZESŁANKAMI SKŁANIAJĄCYMI TURYSTÓW DO WYBORU JEDNEGO ZE ŚRODKÓW TRANSPORTU SĄ ICH:
• dostępność
• szybkość
• koszt
• bezpieczeństwo
• komfort.

W niektórych regionach świata nadal ważną rolę pełni KOMUNIKACJA WODNA – MORSKA I ŚRÓDLĄDOWA.

BAZA TOWARZYSZĄCA – pozwala zaspokoić potrzeby związane m.in. z kulturą, rekreacją, rozrywką, realizacją zainteresowań.

GŁÓWNE TYPY URZĄDZEŃ BAZY TOWARZYSZĄCEJ:
• umożliwiające turystom korzystanie z walorów turystycznych
• ułatwiające uprawianie turystyki
• rozrywkowe
• usługowe.

URZĄDZENIA USŁUGOWE SŁUŻĄCE ZASPOKOJENIU ROZMAITYCH WYMAGAŃ TURYSTÓW:
• HANDLOWE – sklepy oferujące sprzęt turystyczny, pamiątki, prasę, odzież itd.
• RZEMIEŚLNICZE – punkty usług fotograficznych, fryzjerskich i innych
• INFRASTRUKTURALNE – banki, zakłady ubezpieczeń, poczty, ośrodki zdrowia, apteki, stacje górskie.

TURYSTYKA stanowi ważny czynnik aktywizacji gospodarczej regionów. Jest także źródłem koniunktury dla wielu innych sektorów gospodarki.

ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE – to działalność mająca na celu przystosowanie przestrzeni do potrzeb ruchu turystycznego. Obejmuje czynności związane z:
• zachowaniem istniejących i tworzeniem nowych walorów turystycznych
• zapewnieniem dostępności komunikacyjnej
• wyposażeniem obszaru w zespół odpowiednich urządzeń obsługowych.

Planami, które uwzględniają powyższe zadania nazywa się PLANAMI ZAGOSPODAROWANIA TURYSTYCZNEGO.

PODZIAŁ PLANÓW ZAGOSPODAROWANIA TURYSTYCZNEGO:
• PLANY KOMPLEKSOWE – obejmujące całokształt zjawisk turystycznych na określonym terenie, w określonym czasie.
• PLANY SPECJALNE – dotyczące tylko wybranych zagadnień, sporządzane w związku z koniecznością rozwiązania konkretnych problemów gospodarki turystycznej.

PODZIAŁ PLANÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO:
1) W ZALEŻNOŚCI OD ZAKRESU CZASOWEGO:
• plany etapowe (zwykle do 5 lat)
• plany perspektywiczne (na ogół od 15 do 25 lat)
• plany kierunkowe (na czas ponad 25 lat)
2) W ODNIESIENIU DO OBSZARÓW OBJĘTYCH PLANAMI:
• miejscowe (dla miejscowości, zespołów miejscowości)
• regionalne (dla województw lub ich części)
• krajowe (dla obszaru całego kraju).

W OPRACOWANIACH PLANISTYCZNYCH określa się strefy turystyczne oraz rejony wypoczynkowe, krajoznawcze, turystyki specjalistycznej, tranzytowej i innej. Zaznacza się strefy ochronne. Zwraca się także uwagę na konflikty funkcji turystycznej z ochroną środowi-ska i różnymi dziedzinami gospodarki. Plany miejscowe powinny być uzgodnione z programami wojewódzkimi.

W PLANACH ROZWOJU WOJEWÓDZTW określa się uwarunkowania, cele i kierunki rozwoju społeczno – gospodarczego.

ZADANIEM GOSPODARKI TURYSTYCZNEJ jest zaspokojenie materialnych i niematerialnych potrzeb turystyczno – wypoczynkowych oraz zdrowotnych społeczeństwa.

GOSPODARKA TURYSTYCZNA OBEJMUJE:
• hotelarstwo
• biura podróży
• biura obsługi ruchu turystycznego
• turystyczne biura transportowe
• biura reklamy turystycznej
• targi turystyczne
• domy wczasowe
• jednostki obsługi turystyki młodzieżowej
• obiekty turystyki kwalifikowanej
• uzdrowiska, sanatoria
• jednostki komunikacji turystycznej, np.. morskiej, lotniczej, śródlądowej, kolejowej, drogowej, górskiej.

GOSPODARKA TURYSTYCZNA – obejmuje przedsiębiorstwa i instytucje produkujące towary o charakterze turystycznym, np. sprzęt turystyczny, ubiory i obuwie turystyczne, urządzenia rekreacyjne itp.

GOSPODARKA TURYSTYCZNA – to całokształt zasobów i działań prowadzonych w sferze produkcji, usług, udostępnienia dóbr wolnych i naturalnych, podziału, obrotu i konsumpcji turystycznej.

PODSTAWOWYM CELEM GOSPODARKI TURYSTYCZNEJ jest zaspokojenie po-trzeb człowieka w czasie wolnym od pracy i nauki.

GOSPODARKA TURYSTYCZNA kreuje PODAŻ TURYSTYCZNĄ.

DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA TURYSTYKI występuje faktycznie w 10 sektorach gospodarki narodowej; są to:
• budownictwo
• handel
• hoteliki i restauracje
• transport
• gospodarka magazynowa i łączność
• pośrednictwo finansowe
• obsługa nieruchomości
• wynajem i działalność związana z prowadzeniem interesów
• administracja publiczna
• edukacja
• pozostała działalność usługowa.

GOSPODARKA TURYSTYCZNA – jest to kompleks różnorodnych funkcji gospodarczych i społecznych, bezpośrednio lub pośrednio rozwijanych w celu zaspokojenia wrastającego za-potrzebowania człowieka na dobra i usługi turystyczne.

RYNEK TURYSTYCZNY – to zespół stosunków między sprzedającymi produkt lub usługę turystyczną (przedsiębiorstwami turystycznymi) i kupującymi, czyli turystami.

WEDŁUG KRYTERIUM GEOGRAFICZNEGO WYRÓŻNIAMY RYNEK:
• lokalny
• regionalny
• krajowy
• kontynentalny
• światowy.

WEDŁUG KRYTERIUM RODZAJU USŁUG TURYSTYCZNYCH MOŻNA WYODRĘBNIĆ RYNKI:
• usług hotelarskich
• usług gastronomicznych
• usług transportowych.

WEDŁUG KRYTERIUM CELU PODRÓŻY TURYSTYCZNEJ MOŻNA WYMIENIĆ NASTĘPUJĄCE RYNKI:
• turystyki krajoznawczej
• turystyki kwalifikowanej
• turystyki wypoczynkowej
• turystyki zdrowotnej
• turystyki wiejskiej itp.

PRODUKTEM TURYSTYCZNYM – są wszystkie dobra i usługi tworzone i kupowane w związku z wyjazdem poza miejsce stałego zamieszkania; i to zarówno przed rozpoczęciem podróży, w trakcie podróży i w czasie pobytu poza swoją rodzinna miejscowością.

RODZAJE PRODUKTU TURYSTYCZNEGO:
• dobra i usługi, dla których czynnikiem determinującym popyt jest wyłącznie turysty-ka, np. przejazdy, noclegi, mapy, foldery
• dobra i usługi, których zakup związany jest z uprawianiem turystyki, ale które stanowią jedynie pewna substytucję konsumpcji w innych okresach i w innym miejscu, np. obuwie, ubiór, gastronomia, transport
• dobra i usługi, które zaspokajają te same potrzeby występujące zarówno u turystów, jak i u osób nie będących turystami, np. łączność, ochrona zdrowia, banki, ubezpieczenia, rozrywki.

CECHY PRODUKTU TURYSTYCZNEGO:
• ELASTYCZNOŚĆ STRUKTURALNA – dany produkt turystyczny odzwierciedlający świadczenie usługowe różni się od innych produktów strukturą usług
• JEDNORAZOWE ŚWIADCZENIE, – gdy świadczymy daną usługę nie wiemy, czy klient ponownie z niej skorzysta
• ELASTYCZNOŚĆ CENOWA PODAŻY – cena występuje jako podstawowy element możliwości realizacji produktu turystycznego
• UNIKALNOŚĆ PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – odnosi się zarówno do producentów, jak i do klientów
• JEDNOCZESNE ŚWIADCZENIE I KONSUMPCJA – klient ma prawo użycia oczekiwanych świadczeń wyłącznie w miejscu ich produkcji
• OCENA JAKOŚCI PRODUKTU TURYSTYCZNEGO kształtowana jest w wyniku bezpośredniego kontaktu producenta i klienta
• MOŻLIWOŚĆ DOSTOSOWYWANIA PRODUKTÓW TURYSTYCZNYCH do oczekiwań gości
• BRAK MOŻLIWOŚCI MAGAZYNOWANIA produktów turystycznych.

POZIOMY PRODUKTU TURYSTYCZNEGO:
• rdzeń produktu
• produkt rzeczywisty
• produkt poszerzony.

STRUKTURA PRODUKTU TURYSTYCZNEGO:

RDZEŃ PRODUKTU – produkt podstawowy – obejmuje podstawową potrzebę, jaką chce zaspokoić turysta lub korzyść, jaką chce osiągnąć nabywając dany produkt. Rdzeniem korzy-ści lub korzyścią podstawową może być relaks, wypoczynek, zabawa, zwiedzanie ciekawego miasta, itp.

PRODUKT RZECZYWISTY – to produkt, na który składa się oferta określająca dokładnie, jakie usługi są świadczone, kiedy i za jaką cenę.

PRODUKT POSZERZONY – stanowi różnicę między podstawowymi elementami produktu rzeczywistego, a wszystkimi korzyściami i usługami otrzymanymi przez klienta w związku z produktem. Wyraża, więc on koncepcję dodatkowych wartości ponad formalną ofertę.

PODAŻ TURYSTYCZNA – to ilość produktu turystycznego oferowana na sprzedaż przy danej cenie i w danym czasie.

PODAŻ TURYSTYCZNA – ogół dóbr i świadczonych usług turystycznych dostępnych na rynku turystycznym.

PODAŻ TURYSTYCZNA – obejmuje przede wszystkim dwa podstawowe elementy, tj. dobra i usługi turystyczne.

PODAŻ TURYSTYCZNĄ, rozumiana jako OGÓLNY PRODUKT TURYSTYCZNY, tworzy układ następujących czynników:
• atrakcje i środowisko miejsca docelowego
• infrastruktura i usługi miejsca docelowego
• dostępność turystyczna miejsca docelowego
• wizerunek miejsca docelowego
• cena płacona przez konsumenta.
PODAŻ TURYSTYCZNA – to zbiór podaży pierwotnej oraz podaży wtórnej, czyli pochodnej.

DO PODAŻY PIERWOTNEJ ZALICZAMY:
• RZECZYWISTOŚĆ PRZYRODNICZĄ – walory turystyczne środowiska przyrodniczego, no. Morze, lasy, jeziora, góry
• OTOCZENIE ANTROPOGENICZNE – walory stworzone przez człowieka, np. zabytki
• STOSUNKI SPOŁECZNO – KULTURALNE – tradycje, język, gościnność
• URZĄDZENIA INFRASTRUKTURY OGÓLNEJ – transport, gospodarka komunalna.

DO PODAŻY WTÓRNEJ ZALICZAMY: instytucje i urządzenia infrastruktury turystycznej, np.: hotelarstwo, gastronomię, urządzenia wypoczynkowe, sportowe, pośrednictwo i organizację podróży.

POPYT TURYSTYCZNY – to turyści wraz z ich potrzebami i preferencjami.

Z EKONOMICZNEGO PUNKTU WIDZENIA POPYT TURYSTYCZNY – to wielkość zapotrzebowania na produkt turystyczny przy danej cenie i w danym okresie, zgłaszanego przez potencjalnych nabywców.

CZYNNIKI DETERMINUJĄCE POPYT TURYSTYCZNY:
• EKONOMICZNE – dochód, cena, kurs wymiany walut
• DEMOGRAFICZNE – wielkość gospodarstwa domowego i jego struktura, wiek członków rodziny
• POSTAWY SPOŁECZNE I SPOŁECZNO – KULTUROWE – motywacje natury społeczno – kulturalnej, osobistej i psychologicznej
• MOBILNOŚĆ – rozumiana jako intensywność podróżowania potencjalnych turystów
• REGULACJE RZĄDOWE
• MEDIA
• PODAŻ TURYSTYCZNA

CZTERY ETAPY KONSUMPCJI TURYSTYCZNEJ (4P)

ETAP I – PRZYGOTOWANIE – występuje w miejscu stałego zamieszkania turysty.

ETAP II – PODRÓŻ TAM i IV – PODRÓŻ Z POWROTEM – wiążą się z funkcjami gospodarczymi rozwoju transportu.

ETAP III – POBYT – utożsamiany jest z pozytywnymi funkcjami rozwoju turystyki w regionach recepcyjnych.

Proponuje się rozszerzenie konsumpcji turystycznej o jeszcze jedną fazę, mianowicie: POD-SUMOWANIE. Oznacza ono ocenę wyjazdu turystycznego, a ponadto podjęcie decyzji, co do utrwalenia konsumpcji turystycznej czy też rezygnacji z niej w okresach następnych.
EKONOMICZNE ZNACZENIE TURYSTYKI
Miejsce (sfera) oddziaływania konsumpcji SKUTKI TURYSTYKI
MIEJSCE STAŁEGO ZA-MIESZKANIA • zmiany w strukturze dotychczas ukształtowanej konsumpcji
• odciążenie lokalnej bazy turystycznej
• odpływ środków pieniężnych przeznaczonych na zakup produktu turystycznego w miejscu czasowego pobytu
TRANSPORT • wzrost zatrudnienia przy rozbudowanej infrastrukturze transportowej
• wzrost zatrudnienia w związku z obsługą podróżnych
• uzyskiwanie wpływów w wyniku świadczonych usług transportowych
MIEJSCE CZASOWEGO PO-BYTU (miejsce recepcji) • napływ przywożonych środków pieniężnych do miejsca recepcji
• aktywizacja zawodowa lokalnych społeczności
• pobudzenie popytu w regionach recepcyjnych
• wzrost dochodów miejscowej ludności

IMPORT PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – wiąże się z wyjazdami za granicę mieszkańców danego kraju. Dochodzi wówczas do transferu pieniężnego poza granice obszaru, z którego pochodzą turyści.

EKSPORT PRODUKTU TURYSTYCZNEGO – wiąże się z przyjazdami turystów spoza danego kraju. Nabywają oni produkt turystyczny, który może być konsumowany tylko w da-nym państwie, ale w wyniku tego powstają wpływy pieniężne pochodzące z zagranicy.

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA WIELKOŚĆ DOCHODÓW Z EKSPORTU TURY-STYCZNEGO:
• położenie geograficzne
• ruch turystyczny i jego struktura
• wydatki turystów i ich struktura
• przeciętny czas pobytu turystów

POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE – usytuowanie państwa na danym kontynencie. Najważniejsze znaczenie ma położenie państwa względem głównych rynków turystycznych, czyli w stosunku do głównych strumieni ruchu turystycznego przebiegających w danym regionie.

RUCH TURYSTYCZNY I JEGO STRUKTURA – oznacza wielkość ruchu turystycznego.

WYDATKI TURYSTÓW I ICH STRUKTURA – oznacza, iż państwo recepcyjne powinno zmierzać do maksymalizowania poziomu wydatków turystów przypadających na jedną po-dróż, gdyż sytuacja taka prowadzi do wzrostu wpływów z tytułu eksportu produktu turystycznego.

PRZECIĘTNY CZAS POBYTU TURYSTÓW powinien być możliwie jak najdłuższy. Sytuacja taka jest uzależniona jednak od położenia geograficznego, charakteru ruchu, a przede wszystkim od poziomu zagospodarowania.

Wydatki turystów zagranicznych rosną znacznie szybciej niż sam ruch turystyczny. Na sytuację tą WPŁYW MAJĄ przede wszystkim DWA CZYNNIKI:
• inflacja
• rozszerzenie oferty produktu turystycznego.

Jednym z MIERNIKÓW OKREŚLAJĄCYCH ZNACZENIE TURYSTYKI W GO-SPODARCE NARODOWEJ jest udział wielkości wpływów z eksportu produktu turystycznego (ET) w produkcie krajowym brutto (PKB). Im większy jest ten udział, tym znaczenie turystyki również wzrasta.

MONOKULTURA TURYSTYCZNA – uzależnienie danej gospodarki od eksportu usług turystycznych.

ZWIĄZEK TURYSTYKI Z TRANSPORTEM
Rozwój turystyki jest uzależniony od transportu, gdyż popyt na usługi turystyczne pobudza wzrost podaży usług transportowych i odwrotnie. Występuje tu ZASADA SPRZĘŻENIA ZWROTNEGO – dostępność komunikacyjna walorów turystycznych ożywia ruch tury-styczny, który z kolei oddziałuje na rozwój turystyki.

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA WYBÓR ŚRODKA TRANSPORTU W RUCHU TURYSTYCZNYM:
• bezpieczeństwo podróży określonym środkiem transportu
• szybkość poruszania się
• komfort podróży
• koszty transportu.

ŚRODKI TRANSPORTU STOSOWANE W OBSŁUDZE RUCHU TURYSTYCZNE-GO:
• transport kolejowy
• transport kolejowo – autobusowy
• motoryzacja indywidualna
• autokar
• lotnictwo cywilne
• żegluga pasażerska.

ZWIĄZEK TURYSTYKI Z PRZEMYSŁEM
Największe znaczenie dla turystyki ma przemysł przetwórczy.

TURYSTYKA WPŁYWA NA NASTĘPUJĄCE SFERY:
• przemysł dóbr konsumpcyjnych powszechnego użytku
• produkcja przemysłowo – rzemieślnicza pamiątek turystycznych
• przemysł przetwórczy produkujący artykuły żywnościowe.

NEGATYWNE ZWIĄZKI MIĘDZY PRZEMYSŁEM A TURYSTYKĄ
Przemysł jest źródłem zanieczyszczeń środowiska przyrodniczego i wielu ujemnych zjawisk w środowisku społecznym. Pociąga to za sobą negatywne skutki rozwoju przemysłu w postaci obniżania społecznych korzyści płynących z turystycznych form spędzania wolnego czasu.
Istnieją dwa różne wyjścia z tej sytuacji:
• zahamowanie degradacji środowiska przyrodniczego przez przemysł i rekultywacja
• podejmowanie podróży turystycznych do obszarów jeszcze nie skażonych
[/url]

b0b

a masz do tego jakieś wykresy itp ?